“De telefoon werkt niet; Ik kan je nauwelijks horen. Kun je een nieuwe kopen?" Ik herinner me dat ik het mijn moeder vroeg tijdens een gesprek toen ik nog op school was. Toen de nieuwe telefoon arriveerde, dacht ik "sh * t, deze telefoon werkt ook niet." Ik had alles al meegemaakt wat ik dacht, ik had mijn broer verloren, de scheiding van mijn ouders doorstaan en meer. Nu ik 20 was, werd bij mij een bilateraal, progressief gehoorverlies vastgesteld waarvoor geen 'genezing' was. Het leven leek wreed en oneerlijk. En kan het zijn. Maar het leven gaat door. We houden vol.
Ik geef toe dat ik niet meteen uit dit dal kwam. Het hebben van een zeldzaam auto-immuun gehoorverlies voelde ontmoedigend. Ik was ongelooflijk gezegend om een goed CI-team te treffen, die langzaamaan mijn leven zouden gaan veranderen. Meer dan 20 jaar lang accepteerden ze me naarmate mijn gehoorverlies vorderde, probeerden het te vertragen, het te redden, me te helpen emotioneel en fysiek aan te passen, de beste hoortoestellen aan te bevelen die ik nodig had om te upgraden en me te helpen om te gaan met wat nu dwaze dingen lijken, zoals accepteren dat ik naar mijn eerste Phonak-achter-het-oor-apparaat ga na jaren van weerstand. De woorden van de arts galmden altijd in mijn hoofd…” je zult nooit in een stille wereld leven.”
Voor AB kiezen was voor mij een no-brainer. Mijn CI-team beïnvloedde me niet, ze gaven me alleen de feiten. En het feit dat ik Phonak jarenlang met succes droeg, betekende dat AB voor mij volkomen logisch was, aangezien ik, hoe dan ook in de nabije toekomst, bimodaal zou zijn. Bovendien bleek uit al het onderzoek dat de geluidskwaliteit van topklasse was. Door de blogs die ik las, voelde ik me meer op mijn gemak. Een paar weken na activering herinner ik me dat ik dacht: "Wat heb ik gedaan?" Ik had 34% verstaan in mijn linkeroor (uiteraard verschrikkelijk), maar met mijn rechterhulp lukte het me om 'te redden'. Deze ervaring was niet zoals de Facebook-video! Er gebeurde geen wonder toen ze hem aanzetten. Ik liep die dag niet in blije tranen weg. Dit klonk meer als een robottaal... dit zou geduld en werk vergen. Maar ik wist dat het succesvol zou zijn, want voor het eerst in 10+ jaar kon ik de vogels horen. Ik had me niet gerealiseerd dat ik ze niet meer hoorde! De vaatwasser en magnetron; ja. De vogels? Ik huilde.
3-6 slopende maanden later scoorde ik 98% begrip op mijn testen. Mijn doel om 100% te bereiken kwam pas in maand 6, maar ik heb het eindelijk gedaan ... een keer! Het voelde weer als slagen voor een examen.
20 jaar lang heb ik me nooit als slechthorend willen identificeren. Ik wilde “normaal” zijn en als zodanig behandeld worden. Door geïmplanteerd te zijn, heb ik geleerd dat ik niet normaal ben, ik ben speciaal. Ik ben geen slachtoffer, ik ben een overlever. Ik heb een geschenk gekregen dat ik kan delen om zo velen te helpen die met soortgelijke uitdagingen worden geconfronteerd en zich bang of ongerust voelen om geïmplanteerd te worden. Ik ben langer een slechthorende vrouw geweest dan moeder, echtgenote, collega. En zoals de meeste van mijn prestaties in het leven, had ik deze nooit alleen kunnen doorstaan. Ik ben AB en mijn CI-team zo dankbaar voor hun voortdurende steun en voor het geven van de tools om me in staat te stellen mijn leven te veranderen. xo